کد مطلب:28587 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:117
من تو را اندرز می دهم با این كه از گذشته تو آگاهم؛ گذشته ای كه از دیر باز نسبت به آن آشنایی دقیق و بدون تردید دارم [ ومی دانم كه اندرز سودی برای آن ندارد]؛ امّا خداوند متعال از دانایان پیمان گرفته كه رسم امانت به جای آورند و گمگشته و رهیافته را اندرز دهند [ و از این روست كه تو را اندرز می دهم]. پس، از خدا بترس و از كسانی مباش كه از شُكوه خدا بیم ندارند و فرمان عذاب بر ایشان واجب می آید، كه خداوند، سخت در كمینگاه است. همانا دنیایت به زودی از تو روی می گردانَد و زودازود، حسرت [ آن] برای تو می مانَد. اكنون كه كُهنْ سال شده ای و عمرت رو به پایان است، گمگشتگی و گم راهیِ پیشین را [ از دل] بركَن كه حالِ امروزِ تو، همانند جامه ای از هم پاشیده است كه از هر طرف اصلاحش كنند، از طرف دیگر گسسته می شود. به راستی، تو گروهی بسیار از مردم را به هلاكت افكندی و با گم راهی خویش فریفتی و چنان در موج دریای [ حیله های] خود در انداختی كه تیرگی ها آنان را فرا پوشانْد و شبهه ها آنان را به تلاطم انداخت. آن گاه از جایگاه خویش به در رفتند و [ از خیری كه در آن بودند، ] به گذشتگان [ باطل] خویش روی آوردند و به پشت سرشان روی گرداندند و بر خاندان و نژاد خویش تكیه زدند، مگر بینشمندان كه [ به حق] روی نمودند. ایشان بعد از شناختنت، تو را ترك گفتند و از یاری كردنت [ تن زدند و] به خدا پناه جُستند؛ زیرا آنان را به كار دشواری كشاندی و از راهِ درست، بازشان گرداندی. پس ای معاویه! بر خویشتن از خدای بپرهیز و زمام خود را از چنگ شیطان بیرون آور، كه دنیا از تو جداشدنی، و آخرت به تو نزدیك است. والسّلام![1].
2380. شرح نهج البلاغة - ضمن بیان برخی نامه های تبادل شده میان علی علیه السلام و معاویه كه آغاز این نامه چنین است:«از بنده خداوند، علی، امیر مؤمنان به معاویة بن ابی سفیان» -:امّا بعد؛ همانا دنیا، سرایِ بازرگانی و سود یا زیان آن، آخرت است. پس خوش بخت كسی كه سرمایه اش در دنیا كارهای نیكو باشد، و كسی كه دنیا را چنان كه هست ببیند و آن را به فراخور قدر حقیقی اش، ارزش نهد.